Wpływ temperatury pożaru na wartość napięcia zasilającego urządzenia elektryczne oraz skuteczność ochrony przeciwporażeniowej urządzeń, które muszą funkcjonować w czasie pożaru

Strona główna > Wszystkie publikacje > Instalacje elektryczne w budynkach > Wpływ temperatury pożaru na wartość napięcia zasilającego urządzenia elektryczne oraz skuteczność ochrony przeciwporażeniowej urządzeń, które muszą funkcjonować w czasie pożaru

Data: 10 marca 2016

Tagi

Statystyki pożarów powstających w Polsce, prowadzone przez Komendę Główną Państwowej Straży Pożarnej, wykazują że liczba pożarów jest bardzo wysoka. Przyczynami pożarów jest zła wentylacja, nieostrożność użytkowników, zaniedbania w zakresie bezpieczeństwa eksploatacji urządzeń technicznych itp. Duża liczba pożarów powstających na terenie Polski jest spowodowana niesprawnymi urządzaniami elektrycznymi lub niesprawną instalacją elektryczną. Jedną z przyczyn tych pożarów jest niepoprawnie zaprojektowana lub niepoprawnie wykonana instalacja elektryczna w budynkach.

Do zainicjowania pożaru konieczne są trzy czynniki: materiał palny, utleniacz oraz źródło ciepła o dostatecznie dużej energii. Materiały palne są to substancje, które ogrzane ciepłem dostarczonym z zewnątrz lub powstałym w wyniku reakcji chemicznej lub biologicznej zaczynają wydzielać gazy w ilości wystarczającej do ich trwałego zapalenia się. Tlen z kolei jest jednym z najaktywniejszych pierwiastków chemicznych, który wchodzi w reakcję z wieloma pierwiastkami i związkami chemicznymi. Jeżeli proces ten odbywa się gwałtownie, wówczas towarzyszą mu efekty świetlne oraz wysoka temperatura.

Bezpieczeństwo pożarowe jest jednym z najważniejszych wymagań stawianych współczesnym budynkom. Wiąże się z nim szereg wymagań technicznych, które należy spełnić na etapie projektowania. Ponieważ najważniejszym elementem działań ratowniczych jest ewakuacja ludzi z budynku objętego pożarem, stawia się określone wymagania dla konstrukcji budynku oraz instalowanych w nim urządzeń elektrycznych i instalacji zasilającej te urządzenia.

Wśród instalacji elektrycznych stanowiących wyposażenie budynku występują obwody zasilające urządzenia elektryczne, które muszą funkcjonować w czasie pożaru. Przewody tych instalacji narażone są na działanie wysokiej temperatury, przez co muszą one zapewnić ciągłość dostaw energii elektrycznej przez czas niezbędny dla funkcjonowania zasilanych urządzeń.

Towarzysząca pożarowi temperatura powoduje zmniejszenie przewodności elektrycznej przewodów, co skutkuje pogorszeniem jakości dostarczanej energii elektrycznej objawiającej się nadmiernym spadkiem napięcia oraz pogorszeniem warunków ochrony przeciwporażeniowej tych urządzeń.

Statystyki pożarów

Statystyki pożarów powstających w Polsce, prowadzone przez Komendę Główną Państwowej Straży Pożarnej, wykazują że liczba pożarów jest bardzo wysoka.

Przyczynami pożarów jest zła wentylacja, nieostrożność użytkowników, zaniedbania w zakresie bezpieczeństwa eksploatacji urządzeń technicznych itp.

Duża liczba pożarów powstających na terenie Polski jest spowodowana niesprawnymi urządzaniami elektrycznymi lub niesprawną instalacją elektryczną. Jedną z przyczyn tych pożarów jest niepoprawnie zaprojektowana lub niepoprawnie wykonana instalacja elektryczna w budynkach.

W tabeli 1 zostały przedstawione dane statystyczne pożarów jakie wstąpiły w Polsce w latach 2000-2010, których przyczyną były urządzenia lub instalacje elektryczne.

Tabela 1. Pożary spowodowane wadami instalacji elektrycznych lub wadami urządzeń grzejnych, nieprawidłową eksploatacją instalacji lub urządzeń grzejnych oraz elektryczność statyczną w latach 2000 – 2010 [23].

W tabeli 2 zostały przedstawione dane obrazujące względy udział pożarów spowodowanych przez instalacje elektryczne lub przyłączane do nich urządzenia elektryczne w latach 2000 – 2010.

Tabela 2. Względna liczba pożarów spowodowanych wadami instalacji elektrycznych lub wadami urządzeń grzejnych, nieprawidłową eksploatacją instalacji lub urządzeń grzejnych oraz elektryczność statyczną na tle ogólnej liczby pożarów w latach 2000 – 2010 [23].

W tabeli 3 zostały przedstawione dane statystyczne względnego udziału pożarów spowodowanych przez instalacje elektryczne lub przez przyłączane do nich urządzania elektryczne.

Tabela 3: Względna liczba pożarów spowodowanych wadami instalacji elektrycznych lub wadami urządzeń grzejnych, nieprawidłową eksploatacją instalacji lub urządzeń grzejnych oraz elektryczność statyczną na tle ogólnej liczby pożarów budynków w latach 2000 – 2010 [23].

Przestawiona w tabeli 2 statystyka może wprowadzać w błąd gdyż wykazuje ona względną liczbę pożarów spowodowanych przez instalację lub urządzenia elektryczne lub elektryczność statyczną na tle wszystkich pożarów. Statystyka ta uwzględnia wszystkie pożary, w tym lasów, upraw rolnych, pojazdów samochodowych itp. Nie wszędzie jednak występują instalacje elektryczne, przez co odniesienie względnego udziału instalacji lub przyłączanych do niej urządzeń do globalnej liczby wszystkich pożarów jest podejściem niewłaściwym.

Bardziej wiarygodna jest statystyka przedstawiona w tabeli 3, gdzie z ogólnej liczby pożarów wyłączono pożary lasów, upraw rolnych, pożary pojazdów oraz inne pożary nie związane z budynkami. Uzyskany wskaźnik wykazuje, że instalacje elektryczne lub przyłączone do nich urządzenia elektryczne mają znaczny udział w ogólnej liczbie pożarów powstających w budynkach.

CZYTAJ TAKŻE: Statystyki pożarów budynków, których przyczyną była niesprawna instalacja elektryczna lub przyłączone do niej urządzenia elektryczne

Opis środowiska pożarowego

W opisie pożarów należy wyróżnić dwa podstawowe określenia:

Spalanie – proces fizykochemiczny, w którym w wyniku zachodzącej z dostatecznie dużą szybkością reakcji chemicznej między paliwem a utleniaczem, którym najczęściej jest tlen (reakcji utleniania), wydziela się duża ilość energii; spalanie zapoczątkowuje zapłon, samozapłon lub samozapalenie. Spalanie materiału palnego może odbywać się również bezpłomieniowo. W takim przypadku występuje tlenie się materiału oraz żarzenie. Tlenie się lub żarzenie materiału jest wynikiem niedostatecznej ilości utleniacza niezbędnego do powstania procesu spalania materiału
Pożar – niekontrolowany w czasie i przestrzeni proces spalania materiałów zachodzący poza miejscem do tego celu
Środowisko pożaru – przestrzeń budynku ze strefą spalania oraz bezpośrednie sąsiedztwo.

Rozwój pożaru w budynku jest uzależniony w szczególności od źródła inicjacji pożaru, składu i ilości materiałów, powierzchni, orientacji i geometrii pomieszczenia oraz lokalizacji i wielkości otworów wentylacyjnych.

Pożar w pomieszczeniu obejmuje ogół zjawisk związanych z tworzeniem się i rozprzestrzenianiem strefy spalania czyli płomieni, powstawaniem gazowych produktów rozkładu termicznego – dymu, oraz wymianą ciepła i masy w pomieszczeniu i w jego bezpośrednim sąsiedztwie.

Wieloletnie badania pożarów w pełnej skali oraz obserwacje pożarów rzeczywistych w budynkach pozwoliły na uogólnienie ich opisu poprzez podanie zależności zmian średniej temperatury gazów spalinowych w czasie, wyróżniając trzy główne fazy przebiegu tego zjawiska, które przedstawia rys. 2.

Fazy rozwoju pożaru

Na rys. 2, zilustrowane zostały fazy pożaru w odniesieniu do przebiegu temperatury pożaru w pomieszczeniu w funkcji czasu. Poszczególne fazy można opisać w następujący sposób:

Faza I – zwana inaczej wzrostem lub rozwojem pożaru albo też fazą przed rozgorzeniem. Charakteryzuje się stosunkowo niską średnią temperaturą , a szybkość rozkładu termicznego i spalania zależy od eksponowanej na źródło ciepła powierzchni materiałów palnych. Powstające podczas tego stadium strumienie ciepła nie przekraczają zazwyczaj 50 kW/m². Pożar jest „kontrolowany przez paliwo” .

Faza II – pożar w pełni rozwinięty zwany również fazą po rozgorzeniu, podczas której temperatura osiąga swą maksymalna wartość (800-1000 ⁰ C) a wszystkie materiały palne ulegają spalaniu. W trakcie trwania tej fazy płomienie wypełniają całe pomieszczenie, pożar staje się „kontrolowany przez wentylację”_, tzn., że jego dynamika zależy w głównej mierze od dostępu powietrza.

Faza III – jest to okres wygasania (stygnięcia). Przejście pożaru w III fazę najczęściej następuje po wyczerpaniu się materiału palnego i co się z tym wiąże zmniejszeniem temperatury i pozostałych parametrów pożaru. Przyjmuje się, iż początek tego stadium określa spadek temperatury do 80% wartości maksymalnej.

Rozgorzenie

Oprócz opisanych faz pożaru, na rys. 2 widoczne jest zdarzenie nazwane rozgorzeniem (ang. flashover). Jest to moment przejścia pożaru ze spalania powierzchniowego do spalania w całej objętości materiałów palnych w pomieszczeniu. Czas trwania rozgorzenia jest stosunkowo krótki w porównaniu z czasem trwania poszczególnych faz pożaru, dlatego też jest ono uznawane za „zdarzenie”, a nie odrębną fazę.

W praktyce rozgorzenie polega na spalaniu się produktów rozkładu termicznego i spalania (dymu). W czasie pożaru w zależności od geometrii przegród budowlanych oraz sposobu wentylacji mogą wystąpić następujące typy rozgorzenia:

powracające (pomieszczenie jest mocno zadymione, gazy opadają na podłogę, ogień przygasa, do wybuchu brakuje tlenu, otwarcie drzwi lub okna powoduje wydostawanie się dymu na zewnątrz oraz gwałtowny napływ powietrza do pomieszczenia objętego pożarem; wydostające się na zewnątrz gazy posiadające wysoką temperaturę wskutek mieszania się z powietrzem ulegają zapłonowi; ogień spalającej się na zewnątrz mieszanki wraca do pomieszczenia wciągany strumieniem napływającego świeżego powietrza),
opóźnione (występuje w pomieszczeniu, w którym gazy pożarowe wypełniają całe pomieszczenie mocno zubożone w tlen gdzie spalanie płomieniowe ustało (występuje tlenie się materiałów palnych na podłodze); gwałtowny dopływ powietrza z zewnątrz wskutek otwarcia drzwi lub okna powoduje szybkie wzbogacenie gorących gazów pożarowych w tlen co skutkuje ich wybuchem; mieszanie gazów pożarowych z powietrzem może trwać nawet kilka minut przez co ten rodzaj rozgorzenia nazywany jest opóźnionym),

ubogiej mieszanki (do pomieszczenia objętego pożarem zapewniony jest dostateczny dopływ powietrza; z biegiem czasu stężenie gazów palnych przekracza dolną granicę wybuchowości co skutkuje wybuchem mieszaniny gazów palnych z powietrzem- jest to lekki rodzaj rozgorzenia, który stanowi wstęp do rozgorzenia pełnego)
przemieszczające się (gazy pożarowe uchodzące np. w warstwie nad sufitem podwieszanym dostają się do innego pomieszczenia bogatego w tlen gdzie występuje czynnik energetyczny umożliwiający zapłon gazów; wskutek podciśnienia powstającego w płonącym pomieszczeniu ogień po zapłonie gazów palnych wraca do pomieszczenia objętego pożarem tą samą drogą co uchodzące z niego gazy do sąsiedniego pomieszczenia)
wstecznego ciągu płomieni (występuje w pomieszczeniu o ubogim stężeniu tlenu, gdzie powstaje spalanie bezpłomieniowe zwane również tleniem; brak tlenu powoduje zanik palenia, obniżenie temperatury oraz powstanie podciśnienia; gwałtowny napływ powietrza wskutek otwarcia drzwi lub okna powoduje szybką reakcję tlących się materiałów palnych, które przechodzą do spalania płomieniowego i wybuch mieszaniny gazów palnych z powietrzem)
bogate (gwałtowne zmieszanie się dymu ubogiego w tlen z napływającym świeżym powietrzem powstaje w pomieszczeniach gdzie występują tzw. pożary pełzające; po pojawieniu się ognia wskutek braku dopływu powietrza przyrastająca objętość gazów pożarowych wytwarza nadciśnienie; otwarcie okna lub drzwi powoduje gwałtowny napływ powierza i wybuch mieszaniny gazów palnych z powietrzem).

Obraz rozwoju pożaru w pomieszczeniu spowodowany źródłem o niewielkiej mocy, rzędu 5 W (niedopałek papierosa rzucony na fotel) przedstawia rys. 3. Na rysunku tym symbolicznie oznaczono wzrost wydzielanego ciepła podczas spalania w I i II fazie rozwoju pożaru.

Z chwilą zaistnienia zjawiska rozgorzenia temperatura pożaru osiąga wartość rzędu (800 –1000)° C, a pożar przechodzi w stan quasi-stacjonarny, który charakteryzuje się stosunkowo małymi zmianami jego parametrów w czasie. W tym czasie następuje częściowe oddawanie ciepła do otoczenia poza pomieszczenie objęte pożarem. Stan ten sygnalizują płomienie wydostające się przez drzwi oraz okna. W tej fazie dynamika rozwoju pożaru zależy od dopływu tlenu, którą warunkują w głównej mierze przekroje otworów wentylacyjnych.

Rysunek 3. Ogólny obraz I i II fazy pożaru w pomieszczeni [13; 12].

Krzywe symulujące przebieg pożaru

Prowadzone na szeroka skalę badania zjawisk pożarowych oraz rozwoju pożaru pozwoliły na opracowanie uogólnionych krzywych pożarowych temperatura – czas, przedstawiających spodziewany przyrost temperatury funkcji czasu tj. T = f(t):

krzywa normowa
krzywa węglowodorowa
krzywa zewnętrzna
krzywe parametryczne
krzywe tunelowe.

Krzywe te zostały przedstawione w normie EN 1363-2:1999Fireresistance test. Part 2. Alternative and additional procedures, której wymagania stanowią podstawę prowadzenia badań ogniowych.

Spośród wyszczególnionych krzywych pożarowych temperatura – czas najbardziej szczególne miejsce zajmuje krzywa normowa, zwana również krzywa celulozową, która opisuje uogólniony przebieg pożaru w budynkach oraz krzywe tunelowe opisujące uogólniony przebieg pożarów tunelach komunikacyjnych.

Krzywa normowa (celulozowa)

Krzywa ta obrazuje pożary celulozowe, które występują w budynkach. Jest ona powszechnie stosowana w badaniach ogniowych budynków.

Krzywą tą opisuje następujące równanie [11]:

gdzie:

T – temperatura [ ⁰C ], t – czas [min],

natomiast jej przebieg przedstawia rys. 4.

Rysunek 4. Krzywa narastania temperatury obrazująca pożary celulozowe [10].

Krzywa tunelowa

Szczególną grupę pożarów stanowią pożary w tunelach komunikacyjnych, które jako budowle odróżnia:

długość, która jest niewspółmiernie wielka w porównaniu z pozostałymi wymiarami tunelu,
wentylacja pożarowa zależna od długości tunelu,
znikome odprowadzanie ciepła na zewnątrz.

Wskutek znikomego odprowadzania ciepła na zewnątrz temperatury pożarowe osiągają najwyższe wartości ze wszystkich pożarów w obiektach budowlanych.

Pożary te są symulowane przez krzywe tunelowe:

niemiecką RABT
holenderską

Przebiegi obydwu krzywych przedstawia rys. 5.

1-niemiecka RABT; 2- holenderska Rijkswaterstaat.

Rysunek 5. Krzywe tunelowe „temperatura – czas” [17].

Cechą charakterystyczną pożarów w tunelach komunikacyjnych jest występowanie zjawiska kominowego, które powoduje że temperatura pożaru uzyskuje wciągu 5 minut wartość około 1200⁰C.

Krzywe parametryczne

Dość ciekawą grupę stanowią krzywe pożarowe „temperatura-czas” zwane krzywymi parametrycznymi, których przebieg jest uzależniony do wskaźnika otworów oraz od gęstości obciążenia ogniowego Q, która jest jednym z podstawowych parametrówokreślających zagrożenie pożarowe.

Określa ona średnią spodziewaną ilość ciepła w [MJ] wydzielanego podczas spalania materiałów palnych zgromadzonych w pomieszczeniu, strefie pożarowej lub składowisku materiałów stałych w odniesieniu do 1 m² powierzchni i wyraża się w [MJ/m²].

Gęstość obciążenia ogniowego oblicza się zgodnie z wymaganiami normy PN-B-02852:2001 Ochrona pożarowa budynków. Obliczanie gęstości obciążenia ogniowego oraz wyznaczanie względnego czasu trwania pożaru [15], z wykorzystaniem następującego wzoru:

∑( )

gdzie:

Q – gęstość obciążenia ogniowego [MJ/m²],

n – liczba materiałów palnych zgromadzonych w budynku, pomieszczeniu lub strefie pożarowej, F – powierzchnia rzutu poziomego budynku, pomieszczenia lub strefy pożarowej [m²],

G_i – masa poszczególnych materiałów palnych zgromadzonych w budynku, pomieszczeniu lub strefie pożarowej [kg],

Q_ci – ciepło spalania poszczególnych materiałów palnych zgromadzonych w budynku, pomieszczeniu lub strefie pożarowej [MJ/kg].

Krzywe te wykreślane są na podstawie obliczeń prowadzonych w odniesieniu do określonego pomieszczenia i w praktyce nie znajdują zastosowania. Mają one charakter teoretyczny, choć stanowią uszczegółowiony przebieg krzywej normowej, dokładnie odzwierciedlając spodziewany przebieg pożaru.

Przykładowe przebiegi krzywych parametrycznych przedstawione na rys. 6 dowodzą słuszność przyjęcia krzywej celulozowej przy prowadzeniu badań ogniowych ze względu na to, że opisuje ona warunki ekstremalne.

Rysunek 6. Przykładowe krzywe parametryczne, których przebieg jest uzależniony od gęstości obciążenia ogniowego „Q” oraz wskaźnika otworów „O” [17].

Opis matematyczny krzywych parametrycznych jest stosunkowo prosty lecz prowadzi do bardzo pracochłonnych obliczeń, przez co został pominięty.

√

(3)

∑

(4)

gdzie:

O – wskaźnik otworów (górny rysunek O = 0,06 m^1/2; dolny rysunek O = 0,08 m^1/2 ), A_i – pole powierzchni i-tego otworu (okna i drzwi) w [m²],

h_i – wysokość i-tego otworu w [m²],

A_t – pole powierzchni wszystkich przegród brutto wraz z otworami (powierzchnia ścian, okien podłóg oraz sufitów) w [m²],

Temperatura pożaru a przewodność elektryczna

W budynkach są instalowane urządzenia przeciwpożarowe, do wykrywania zagrożeń pożarowych oraz urządzenia wspomagające akcję ratowniczą.

Szczególną grupę odbiorników stanowią urządzenia elektryczne, których funkcjonowanie w czasie pożaru jest niezbędne dla skutecznego przeprowadzenia ewakuacji ludzi uwięzionych w płonącym budynku.

Do urządzeń tych należy zaliczyć [14]:

dźwigi dla ekip ratowniczych, pompy pożarowe,
oświetlenie awaryjne,
Dźwiękowy System Ostrzegania,
wentylację pożarową.

Przewody zasilające te urządzenia w czasie pożaru muszą zagwarantować dostawę energii elektrycznej o wymaganych parametrach oraz skuteczną ochronę przeciwporażeniową przez czas określony w scenariuszu zdarzeń pożarowych.

Wraz z rozwojem pożaru rośnie temperatura otoczenia, której działaniu poddane są przewody zasilające urządzenia wspomagające prowadzenie akcji ratowniczej.

Przewody te wykonywane są materiałów zapewniających odporność na działanie ognia przez określony czas, odpowiednio 30, 60 lub 90 minut[20].

Pomimo tego, że izolacja opóźnia przenikanie ciepła do przewodnika, w krótkim czasie następuje zrównanie się temperatury przewodu z temperaturą gazów pożarowych.

Przewody ułożone w tynku nagrzewają się również bardzo szybko z uwagi na kumulacje ciepła przez pojemność cieplną przegród budowlanych. Badania ogniowe prowadzone w Zakładzie Badań Ogniowych Instytutu Techniki Budowlanej w Warszawie wykluczają możliwość układania w tynku przewodów zasilających urządzenia ppoż., które muszą funkcjonować w czasie pożaru. Kumulacja ciepła jest tak duża, że osłona tynkiem nie gwarantuje zachowania ciągłości dostaw energii elektrycznej przez wymagany czas.

Na rys. 7 przedstawiono przykładowy przebieg nagrzewania izolacji oraz żyły przewodu miedzianego.

Wraz ze wzrostem temperatury przewodu wzrastają amplitudy drgań atomów w węźle sieci krystalicznej, która zwiększa prawdopodobieństwo zderzeń z elektronami. Skutkuje to zmniejszeniem ruchliwości elektronów, a tym samym zmniejszeniem konduktywności metalu. Zgodnie z prawem Wiedemanna – Franza – Lorentza (1853 rok – doświadczalne stwierdzenie przez Wiedemanna i Franza; 1873 – potwierdzone przez Lorentza) stosunek przewodnictwa cieplnego i przewodnictwa elektrycznego w dowolnym metalu jest wprost proporcjonalny do temperatury. Wraz ze wzrostem temperatury powstaje wzrost przewodnictwa cieplnego i spadek przewodnictwa elektrycznego [9]:

gdzie:

– konduktywność przewodnika [ m/(Ω mm2) ],
– współczynnik przewodności cieplnej przewodnika [ W/(m K) ], L – stała Lorentza ( L=2,44 10-8 W Ω K-2 ),
T – temperatura przewodnika [K].

Prawo Wiedemanna – Franza nie jest spełnione dla wszystkich metali, co potwierdza badania prowadzone w Wielkiej Brytanii na początku XXI wieku. Badania te jednak wykazały, że prawo te znajduje zastosowanie dla metali powszechnie stosowanych do budowy kabli i przewodów elektrycznych.

Zatem zmiana rezystywności jednostkowej przewodu na jednostkę temperatury może zostać zapisana następującym równaniem:

gdzie:

T – temperatura bezwzględna w [K],
– rezystancja jednostkowa przewodu [ Ω mm2/m] ,
– temperaturowy współczynnik rezystancji odniesiony do temperatury 200C (dla metali stosowanych na przewody można przyjmować = 0,004 K-1).

Rozwiązanie równania (6) prowadzi do następującego wzoru:

Przyjmując jako dla temperatury początkowej 20⁰C (293,16 K), po przekształceniach otrzymuje się stałą całkowania:

Wzór na rezystancję przewodu w temperaturze wyższej od 20⁰C (293,16 K), przyjmie następującą postać:

Prowadzenie obliczeń bezpośrednio z wykorzystaniem wzoru (9) prowadzi do błędnych wyników w zakresie wyższych temperatur ponieważ wzór ten nie uwzględnia różnych czynników termodynamicznych takich jak nasycenie cieplne przewodu, wymiana ciepła z otoczeniem, zmienność temperaturowego współczynnika rezystancji itp. Ma on znaczenie teoretyczne.

W zakresie temperatur nie wyższych od 200 ⁰C zmienność rezystancji przewodu wystarczy opisać za pomocą pierwszych dwóch wyrazów wzoru (10) zastępując rezystywność rezystancją przewodu:

Jest to funkcja liniowa, która bezpośrednio wynika z niezmienności temperaturowego współczynnika rezystancji w zakresie temperatur od – 50 ⁰C do + 200 ⁰C.

W zakresie temperatur wyższych od 200 ⁰C, które występują w czasie pożaru, wzór (10) nie może zostać uproszczony do pierwszych dwóch składników ze względu na to, że przebieg zmienności rezystancji przestaje być liniowy. Dla temperatur większych od 200^o C, zmianie ulega temperaturowy współczynnik rezystancji, przez co wzrost rezystancji przewodu nie może zostać opisany zależnością liniową. Dla celów praktycznych wartość rezystancji przewodu w temperaturach większych od 200⁰ C można wyznaczyć z następującego wzoru:

gdzie:

– drugi współczynnik temperaturowy rezystancji (dla metali stosowanych na przewody = 10^-6 K^-2).

Korzystanie w praktyce ze wzoru (11) lub (12) w zależności od przedziału rozpatrywanych temperatur daje zadowalające wyniki choć jest znacznym uproszczeniem.

W praktyce dostatecznie dobre rezultaty dają obliczenia wykonywane za pomocą wzoru wykładniczego, który uwzględnia nieliniowe zmiany współczynnika przy temperaturach wyższych od 200 K [18]:

gdzie:

R_Tk – rezystancja przewodu w temperaturze T_k w [Ω], R₂₀ – rezystancja przewodu w temperaturze 20⁰ C w [Ω],

T_k – temperatura końcowa, w której oblicza się rezystancje przewodu R_Tk w [K].

Na rys. 8 przedstawiono zmienność rezystancji funkcji temperatury [R= f(T)], obliczonej z wykorzystaniem wzorów (11), (12) oraz (13).

Rysunek 8.: Zależność rezystancji przewodu funkcji temperatury wyznaczona z wykorzystaniem wzorów (11), (12) oraz (13) [18].

Przedstawione na rys. 8 charakterystyki R = f(T) wykazują, że obliczenia prowadzone z wykorzystaniem wzorów (12) oraz (13) dają porównywalne wyniki, z których można korzystać w praktyce.

Analiza rys. 8 pozwala wyciągnąć wniosek, że przewód elektryczny pod działaniem temperatury pożarowej może zwiększyć swoją rezystancję nawet pięciokrotnie, co negatywnie wpływa na jakość dostarczanej energii

elektrycznej zasilającej urządzenia elektryczne, które muszą funkcjonować w czasie pożaru oraz może wyeliminować ochronę przeciwporażeniową realizowaną przez samoczynne wyłączenie zasilania.

Ponieważ normy przedmiotowe oraz przepisy techniczno-prawne dotyczące doboru przewodów nie wymagają uwzględniania zjawiska wysokiej temperatury pożarowej, w praktyce odnotowywane są przypadki niepoprawnej pracy urządzeń elektrycznych wspomagających akcję ratowniczą lub całkowitego pozbawienia ich swojej funkcji.

Wszelkie dochodzenia po pożarowe prowadzone są pod kątem przyczyn powstania pożaru oraz sprawdzenia poprawności zaprojektowania i wykonania instalacji elektrycznej zgodnie z obowiązującymi normami i przepisami techniczno-prawnymi. Sytuacja ta powoduje, że Państwowa Straż Pożarna nie prowadzi w tym zakresie żadnych statystyk.

W tym miejscu należy zwrócić uwagę na nieprzydatność przewodów i kabli aluminiowych do zasilania urządzeń przeciwpożarowych, których funkcjonowanie jest konieczne w czasie pożaru ze względu na ich stosunkowo niską temperaturę topnienia wynoszącą około 660^o C. Miedź natomiast posiada temperaturę topnienia wynoszącą 1083^o C, której przekroczenie skutkuje przechodzeniem w stan ciekły z jednoczesnym skokowym wzrostem rezystancji.

Problem narasta w instalacjach wykonywanych w tunelach komunikacyjnych, gdzie temperatura otoczenie w czasie pożaru w krótkim czasie uzyskuje wartość 1200^o C. W tak wysokiej temperaturze stopieniu ulega również miedź a zastosowanie izolacji ogniochronnej nie zapewni ciągłości dostaw energii do zasianych urządzeń przez zachodzi konieczność stosowania dodatkowych środków ochronnych np. atestowanych przeciwpożarowych kanałów kablowych.

CZYTAJ DALEJ NA TEMAT Wpływ temperatury pożarowej na jakość dostarczanej energii elektrycznej (napięcia zasilającego) oraz ochronę przeciwporażeniową TUTAJ EIM06314-Wpływ-temperatury-pożaru-na-wartość-napięcia-zasilającego_compressed.

POBIERZ CAŁY RAPORT EIM06314-Wpływ-temperatury-pożaru-na-wartość-napięcia-zasilającego_compressed

Data publikacji raportu 2013 r.

Julian Wiatr