Zgodnie z normą PN-ISO 8528-1 zespoły prądotwórcze napędzane silnikiem spalinowym tłokowym są klasyfikowane, jako przeznaczone do zasilania ciągłego, podstawowego lub rezerwowego. Zasilanie ciągłe oznacza, że generator jest przewidziany do pracy przez 24 godziny na dobę, 365 dni w roku, przy stałym obciążeniu. Zasilanie podstawowe dopuszcza pewne wahania obciążenia, a zasilanie rezerwowe, odnosi się do zastosowań gdzie czas pracy wynosi do 200 godzin w roku.
Parametry znamionowe generatora należy obliczać tak, aby pokryć maksymalne zapotrzebowanie mocy zasilanych z niego odbiorników energii elektrycznej.
Współczynnik obciążenia jest to stosunek średniego zapotrzebowania do mocy znamionowej generatora. Dla celów zasilania rezerwowego współczynnik obciążenia nie powinien przekraczać 70%.
Moc znamionowa generatora może być podawana w kW lub kVA, (MW lub MVA dla większych układów). Jeżeli moc znamionowa jest wyrażona w kW lub MW przy założeniu współczynnika mocy równego 0,8 to wartości te są niższe niż wyrażone w kVA lub MVA. Przy doborze generatora należy, zatem uwzględnić współczynnik mocy.
Może się okazać, że ze względu na duże spadki napięcia, powodowane prądami rozruchowymi dużych silników, należy dobrać generator o większej mocy. Podobnie, większa moc generatora jest wymagana, jeżeli w zasilanym układzie można spodziewać się występowania prądów wyższych harmonicznych. Zwykle, jeżeli 30% odbiorniki nieliniowe stanowią 30%, potrzebne jest przewymiarowanie o 10%, ale zasilanie 100% odbiorników nieliniowych, jak np. UPS, może wymagać podwojenia mocy znamionowej generatora.
Istnieją cztery klasy wymagań eksploatacyjnych, które definiują jakość energii elektrycznej na wyjściu zespołu prądotwórczego w kategoriach poziomu i stabilności częstotliwości, napięcia i parametrów przebiegu napięcia. Im wyższa klasa tym ostrzejsze wymagania dotyczące stanu ustalonego i dynamiki.
- Klasa wymagań G1 dotyczy odbiorników ogólnego zastosowania, jak oświetlenie i ogrzewanie.
- Klasa wymagań G2 dotyczy zasilania odbiorników, dla których wymagania w zakresie jakości energii elektrycznej są zbliżone do warunków zasilania z publicznej sieci elektroenergetycznej, jak pompy, wentylatory, podnośniki.
- Klasa wymagań G3 dotyczy zasilania odbiorników o podwyższonych wymaganiach jakościowych, jak systemy telekomunikacyjne, odbiorniki ze sterownikami tyrystorowymi.
- Klasa wymagań G4 – dotyczy zasilania odbiorników o szczególnie wysokich wymaganiach w zakresie jakości zasilania, jak urządzenia do przetwarzania danych lub systemy komputerowe.
Zespoły prądotwórcze są także klasyfikowane wg sposobu i układów ich uruchamiania:
- Rozruch ręczny bez określonego czasu rozruchu.
- Rozruch automatyczny – z długotrwałym zanikiem zasilania; rozruch generatora ze stanu zatrzymania po zaniku napięcia w sieci.
- Rozruch automatyczny – z krótkotrwałym zanikiem zasilania; przerwa w zasilaniu trwa tylko kilka milisekund potrzebnych do przełączenia, a źródło zmagazynowanej energii mechanicznej, np. koło zamachowe, jest wykorzystywane do napędu prądnicy i przyspieszania silnika spalinowego.
- Rozruch automatyczny – brak przerwy; podobnie jak w przypadku z krótkotrwałą przerwą, lecz generator pracuje w sposób ciągły zapewniając bezprzerwowe zasilanie w razie zaniku napięcia w sieci.
Eksploatacja przy małym obciążeniu (<30%) w długich okresach czasu może prowadzić do uszkodzenia niektórych elementów wewnętrznych. Jeżeli zmiany obciążenia oznaczają, że zespół o dużej mocy pracowałby regularnie przy małym obciążeniu, należy rozważyć użycie modułowych jednostek o mniejszych mocach.
Mając już ustaloną moc znamionową należy uwzględnić wymagany czas pracy generatora, a stąd wyznaczyć zużycie paliwa. Wiele zespołów prądotwórczych jest dostarczanych ze zbiornikiem paliwa o pojemności wystarczającej na 8 godzin pracy przy znamionowym obciążeniu. Jeżeli jest prawdopodobne, że przerwy w zasilaniu mogą być dłuższe od tego okresu, należy przewidzieć większy zbiornik, dodatkową dostawę paliwa luzem, lub podjąć inne kroki dla zapewnienia uzupełniania paliwa.