Spalanie paliwa w pojazdach transportowych stanowi drugie najważniejsze źródło emisji gazów cieplarnianych (GHG) w 28 państwach członkowskich Unii Europejskiej (UE). Według badań agencji Euro-stat sektor ten odpowiada za 22,2% emisji GHG w UE, a wartość tego udziału wzrosła znacząco od 1990 roku. Na tej podstawie uchwalono dyrektywę 2003/30/WE w sprawie promowania korzystania z biopaliw oraz innych paliw odnawialnych. Ta wprowadzona w maju 2003 r. dyrektywa stanowiła, że państwa członkowskie muszą ustanowić środki strategiczne na poziomie krajowym mające na celu zastąpienie do roku 2010 5,75% wszystkich paliw kopalnych w transporcie biopaliwami. Dyrektywa ta powoływała również pośredni cel wspólny na poziomie 2% we wszystkich państwach członkowskich UE do 31 grudnia 2005 r. Jak wykazał raport z postępów opublikowany w 2007 r., 2% cel nie został osiągnięty, w związku z czym jednostki odpowiedzialne za opracowywanie polityki UE musiały zastąpić cel na rok 2010 nowym celem na poziomie 10% do 2020 r. Wskutek tego dyrektywa 2003/30/WE została zastąpiona dyrektywą 2009/28/WE.
Jednak przed przyjęciem nowej dyrektywy biopaliwa znalazły się w ogniu krytyki z różnych stron: grup zajmujących się ochroną środowiska, organizacji rozwojowych, organizacji pozarządowych (NGO) na szczeblu ogólnym oraz rządów państw członkowskich UE takich jak Wielka Brytania. Najbardziej zaskakujące jest jednak to, że komisarz ds. środowiska Stavros Dimas wyraził obawy związane z potencjalnymi szkodami środowiskowo-społecznymi, do jakich mogłaby doprowadzić produkcja biopaliwa, w tym konkurencją biopaliw z uprawami roślin pokarmowych o tereny ziemskie, zwiększeniem tempa wycinki drzew oraz liczby wycinanych drzew. W związku z tym dyrektywa 2009/28/WE zawiera definicję kryteriów zrównoważenia uwzględniających problemy społeczne i środowiskowe.
Oprócz dyrektywy 2009/28/WE 23 kwietnia 2009 r. przyjęto również drugą dyrektywę, która zawierała specyfikację benzyny, oleju napędowego oraz gazu i wdrożyła mechanizm monitorowania i redukowania emisji gazów cieplarnianych, czyli tzw. dyrektywę w sprawie jakości paliw (2009/30/WE). Te dwa akty prawne stanowiły dla trzech państw członkowskich UE motywację do wprowadzenia paliw o 5–10% zawartości biopaliwa. Mowa o Francji, Finlandii oraz Niemczech. Wprowadzenie nowego typu paliwa przebiegło bezproblemowo w Finlandii oraz Francji, natomiast w Niemczech wręcz przeciwnie.
Niniejsze webinarium ma na celu zapoznanie uczestników z tematem publicznej zgody na korzystanie z energii poprzez odniesienie do przyjęcia zezwolenia na mieszanie biopaliw w UE i wdrożenie tego wymogu UE w Niemczech. Dlaczego UE przyjęła biopaliwa? W jaki sposób strategia ta została zbojkotowana? Jakie były źródła oporu w Niemczech? Dlaczego zgoda publiczna ma znaczenie w kontekście strategii energetycznej? Są to pytania, które będą stanowiły oś tego webinarium i zostaną omówione w książce Contested Energy Policies (Rowman & Littlefield), która ukaże się wkrótce.
Webinarium znajduje się tutaj: http://www.leonardo-academy.org/course/view.php?id=429