Dyspozycyjność – względny czas, w którym system jest faktycznie dostępny do wykonywania pracy – jest jednym z kluczowych parametrów jakości zasilania. Względne wartości dyspozycyjności wymaganej lub oczekiwanej są bardzo wysokie – typowy użytkownik indywidualny w Europie Zachodniej może spodziewać się dostępności 99,98%, podczas gdy użytkownik komercyjny może wymagać lepszej niż 99,996%. Tak wysokie poziomy dyspozycyjności nie występują w sposób naturalny lub przypadkowo – są one wynikiem doskonałego projektowania, procedur eksploatacji oraz uwagi poświęcanej szczegółom.
Jeśli projektant nie podejmie właściwych kroków, to dyspozycyjność będzie zmniejszać się z każdym kolejnym połączeniem, urządzeniem zabezpieczającym, przewodem itp. w instalacji tak, że największa będzie w punkcie wspólnego przyłączenia (PWP) najmniejsza zaś na zaciskach urządzenia.
Typowa wartość dyspozycyjności w punkcie wspólnego przyłączenia wynosi około 99,98%, głównie z tego powodu, że sieć ma znaczną redundancję, tzn. że istnieje wiele dostępnych połączeń pomiędzy odbiorcą a punktami wytwarzania energii, przy czym każde z nich jest w sposób ciągły monitorowane i obsługiwane w celu zapewnienia najwyższej (ekonomicznie uzasadnionej) dyspozycyjności. W razie wystąpienia zwarcia istnieje bardzo duże prawdopodobieństwo, że jest dostępna alternatywna droga przesyłu energii, nie wystąpi więc przerwa w zasilaniu odbioru, lub w najgorszym przypadku będzie ona krótka. W tych kategoriach projektowanie wewnętrznych instalacji nadal pozostaje daleko w tyle, stosując pojedyncze połączenia, indywidualne transformatory bez połączeń rezerwowych lub możliwości przełączania. Inaczej mówiąc, sieć może przetrwać – jeżeli jest „odporna” – uszkodzenie jednego, lub więcej, elementu lub połączenia, podczas gdy w instalacji jest wiele pojedynczych punktów, w których uszkodzenie powoduje przerwę w zasilaniu.
Od połowy ubiegłego stulecia kładziono duży nacisk na niezawodność podzespołów i podsystemów, w celu zmniejszenia intensywności uszkodzeń, a zatem zwiększenia czasu eksploatacji.
Główny punkt zainteresowania uległ przesunięciu w ciągu ostatniego dziesięciolecia; projektanci i analitycy systemów znacznie więcej uwagi poświęcają teraz dyspozycyjności systemów. Wysoka dyspozycyjność wymaga czegoś znacznie więcej niż dużej niezawodności. Zależnie od sytuacji i eksploatacyjnego znaczenia urządzenia, może ona wymagać także krótkich czasów napraw, bieżącego rezerwowania, wymiany w ruchu („na gorąco”) krytycznych podsystemów, dobrych strategii diagnostycznych i odpowiednich zapasów części zamiennych. W każdej sytuacji utrzymanie wysokiej dyspozycyjności wymaga starannego planowania i dobrego zarządzania obsługą. W rzeczywistości jest to w znacznie większym stopniu kwestia zarządzania i planowania niż działalności inżynierskiej.
Duża niezawodność, jakkolwiek sama w sobie niewystarczająca, pozostaje fundamentalnym wymogiem; utrzymanie wysokiej dyspozycyjności zawodnych urządzeń jest nierealne, ponieważ wymaga to zbyt wiele wysiłku, dużych zapasów części zamiennych oraz urządzeń rezerwowych. „Odporne” rozwiązania wymagają inteligentnego rozmieszczenia inherentnie niezawodnych urządzeń w topologii zapewniającej redundancję w połączeniu z właściwie sprecyzowanymi i rygorystycznie wdrażanymi procedurami obsługi.
Podstawowe wymagania, dotyczące wysokiej niezawodności poszczególnych zespołów, zostały omówione w poniższej publikacji.
