Dla potrzeb oceny przewodów i kabli elektrycznych pod względem rozprzestrzeniania płomienia oraz emisję spalin, która charakteryzuje przeźroczystość, toksyczność i korozyjność prowadzi się badania i ocenia poszczególne wskaźniki.
Do najważniejszych należą:
1. Palność materiału określana za pomocą wskaźnika tlenowego LIO (ang. Limiting Oxygen Index). Wskaźnik ten stanowi wyrażone w procentach najmniejsze stężenie tlenu w mieszaninie z azotem wprowadzonej w temperaturze , do aparatu służącego wyznaczaniu LIO, przy którym palenie się materiału w określonych warunkach badania jest zaledwie podtrzymywane.
2. Dymotwórczość – określa ilość dymów powstających przy spalaniu przewodów lub kabli. Dym jest to rozproszony aerozolowy unoszący się w powietrzu składającym się z fazy rozpraszającej (ośrodek gazowy) oraz fazy rozproszonej zawierającej drobiny w stanie ciekłym oraz drobiny w stanie stałym, które mogą być oblepione substancja smolistą. Skład chemiczny dymu zależy od spalanego materiału. Ogólnie można powiedzieć, że dym stanowi niespalone cząstki materiału, które przy silnym napływie powietrza do objętego pożarem pomieszczenia mogą ulegać detonacyjnemu spalaniu zwanego rozgorzeniem. Określa się całkowita ilość wydzielanego dymu z próbki objętej badaniem oraz intensywność jego wydzielania w czasie 1 minuty.
3. Gęstość optyczna dymu – parametr badany w celu oceny możliwości orientowania się ludzi podczas ewakuacji w płonącym budynku. Wyznacza się go zgodnie z wymaganiami normy PN-EN 61034 „Pomiar wielkości dymów wydzielanych przez palące się przewody lub kable w określonych warunkach”[6].
Badanie polega na przepuszczaniu wiązkę światła o wyjściowej światłości kierunkowej I0 przez dym znajdujący się w komorze badawczej na odcinku d = 1250 mm. O ekstynkcji decyduje współczynnik tłumienia , zależny od gęstości optycznej dymu. Na bazie uzyskanych danych oblicza się wskaźnik z wykorzystaniem poniższego wzoru i porównuje z wartościami określonymi w normie:
Za wynik pozytywny uznaje się:
– przy spalaniu pojedynczego przewodu: ,
– przy spalaniu wiązki przewodów lub kabli: .
4. Toksyczność – obrazuje stopień zagrożenia ludzi uwięzionych w płonącym budynku oraz ratowników. Gazy pożarowe wskutek powstające wskutek termicznego rozkładu materiałów palnych zawierają szereg trujących substancji, w śród których szczególnie niebezpieczny jest tlenek węgła CO oraz dwutlenek azotu NO2. Płonący polichlorek wydziela chlor Cl, chlorowodór HCl. Szczególnie niebezpieczne są poliuretany, które podczas spalania wydzielają cyjanowodór HCN, potocznie nazywany kwasem pruskim, którego śmiertelną dawka wynosi 1 mg/ 1 kg masy ciała człowieka. Dym może wytwarzać substancje narkotyczne oraz podrażniające. Rozgrzane cząstki dymu wdychane przez człowieka oprócz zatrucia prowadzą do poparzeń narządów wewnętrznych.
5. Korozyjność spalin – miara zagrożenia wrażliwego wyposażenia obiektu wtórnymi następstwami pożaru. Zagorzenie korozyjne jest nieduże, jeżeli roztwór wodny, w próbie wykonanej zgodnie z wymaganiami normy IEC 60754-2:2014-11 „Badanie gazów wydzielających się podczas spalania materiałów pobranych z kabli i przewodów. Część 2. Oznaczanie kwasowości (przez podanie pH) i konduktywności”[5], ma pH większy niż 4,3 oraz konduktywność elektryczną mniejszą niż 10 S/mm.
POBIERZ CAŁY RAPORT: WYMAGANIA DLA KABLI I PRZEWODÓW WYNIKAJĄCE Z ROZPORZĄDZENIA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO
